من البین یاحسین من زغری وشاب الراس

در تاریکی اتاق نشسته‌ام و به این نوحه گوش میدهم. .جسماً یک جا هستم و روحاً جای دیگری. همه ی صحنه ها برایم پدیدار میشوند و قفسه سینه ام سنگین میشود. به محرم نیاز دارم. به تنفس در هوای او...به اینکه باز یواشکی به عنوان حنانه ی هشت ساله بدون اینکه نگهبان عَلَم مرا ببیند خودم را به عَلَمِ پر از پارچه نزدیک کنم و پارچه ای را که چهره ی حضرت عباس روی آن کشیده شده بو کنم و ببوسم...

قله یاعباس ارجع ... ما ترید المای سکینه
به او بگو ای عباس! برگرد. سکینه دیگر از تو آب نمی خواهد.