از سری دغدغه های یک ENFJ
دیروز که داشتم با زینب حرف میزدم و براش ویژگی های شخصیتیم رو توضیح میدادم همونطوری که با دقت گوش میداد گفت: تو شخصیتت پازل قشنگی داره ولی بعضی تیکه هاش رو اشتباه چیدی. یه مشکلی هست. بیش از حد نگران بقیه ای. یعنی اصلا به علاقیات خودت اهمیت نمیدی و فقط فکر چیزی که بقیه میخوان هستی. دیدم راست میگه.
یعنی خب اولین باری نبود که این رو میشنیدم و تعجب هم نکردم. چون تایپ شخصیتیم هم کلا همینه. و بالاخره من بعد از تلاش های فراوان فهمیدم تایپم چیه و نقاط ضعف و قوتم کجاست.
اصولا تایپ ENFJ عاشق این هستن که تماممم خودشون رو بذارن تا دیگران رو خوشحال کنن. فرقی نداره کی باشه. پدر و مادر، همسر، رفیق، خواهر و برادر و..
یعنی من خودم اینطوریم که اگه برای خودم هدیه بخرم اونقدری خوشحال نمیشم که همون کادو رو برای رفیق صمیمیم میخرم و این واقعا بهم اثبات شده. یا مثلا وقتایی که دوستم رو دلداری میدم یا مثلا کمکش میکنم حالش خوب بشه حالم خودم هم خیلی خوب میشه.
این از جهاتی خوبه ولی از جهاتی هم بیش از حد شدنش باعث میشه که برای خودت نتونی وقتی بذاری. بنابراین سعیم این بود که این رو به تعادل برسونم و حد نگه دارم.
خیلی اوقات پیش میاد بین دو راهی های زندگی یه چیزایی رو انتخاب کردم که برگ های درختا پائیزی از شنیدنش شروع به ریزش کرده! مثلا میشینم فکر میکنم اگه من فلان انتخاب رو انجام بدم چه تاثیراتی بر روی نسل آینده و کره ی زمین میذاره😂
در حالی که یکی دیگه باشه میگه بابا اینا چه اهمیتی داره مهم زمان حاله.
خلاصه که آینده نگری و حتی نگرانی نسل های پس از من، از مهم ترین دغدغه های منه و به عنوان یک ENFJ اگه نتونم دنیا رو نجات بدم پس چرا دارم زندگی میکنم؟!!
